ایردل تریر سگی دوستانه و فداکار است که به دلیل هوش، اطاعت و عشق به مردم شهرت دارد. این نژاد برای خانواده هایی که سگی دوست داشتنی و وفادار می توانند بسیار مناسب باشند. ایردل تریر یک سگ آسان برای آموزش است و به دلیل واکنش فوق العاده به تکنیک های تقویت شده است. ایردل تریر حیوان خانگی مناسب برای صاحبان فعال و ورزشکار است که تحرکات فیزیکی و ذهنی کافی روزانه برای آنها فراهم می کند.
Airedales به طور خاص برای شکار حیوانات موذی در هر اندازه و شکل ایجاد شده است. بدون کنترل، این مهارت های شکارچی باعث می شود Airedales برای سایر حیوانات کوچک خانه شما خطرناک باشد. وقتی این سگ‌های چابک برای غریزه طبیعی شکار خود آموزش می‌بینند، با کودکان، سایر حیوانات خانگی و حیوانات خوب رفتار می‌کنند و به عنوان یکی از همه کاره‌ترین سگ‌ها در نظر گرفته می‌شوند.
در طول تاریخ، Airedales برای مشخص کردن جمله شکار، ردیابی، نگهبانی، و کار جستجو و نجات استفاده شده است. داستان جذاب داستان پیدایش این نژاد را بخوانید!
نژادهای مبدا
Airedales با تقاطع با روکش خشن انگلیسی قدیمی Black and Tan Terrier و تریرهای مختلف با نژاد بریتانیایی دیگر، Otterhound. بیایید نگاهی دقیق تر به دو مورد از این اجداد بیندازیم.
Otterhounds
Otterhound ها سگ های شکاری بزرگ و با پوشش خشن با سرهای باشکوه هستند. با قدم های بلند، استحکام زیادی دارد و بدنی قوی دارد و در اصل برای شکار پرورش داده شده است. در نتیجه قادر به انجام کارهای سخت طولانی مدت است. Otterhounds با ترکیبی از روغنی، خشن، دولایه، و پاهای شبکه ای قوی، هم در خشکی و هم در آب شکار می کند. آنها با استفاده از حس بویایی قوی خود، می 3 معدن را برای بیش از روز در گل و لای و آب ردیابی کنند.
از Otterhound، Airedale صفات نسبتاً آبی خاکی خود را به ارث برده است. شرح شغل Otterhound شامل شکار موش و سمور در رودخانه ها و رودخانه های یورکشایر بود. این جد آب پشمالو نه تنها به اندازه و وزن ایردل کمک کرد، بلکه حس بویایی و عشق به آب را به آنها منتقل کرد.
تریر سیاه و خرمایی
اگرچه Otterhound هنوز به عنوان یک نژاد وجود دارد، اما برای تریر سیاه و قهوهای مایل به زرد چنین نیست. تریر سیاه و قهوهای مایل به زرد نیز که تریر کاری با روکش شکسته نامیده می شود یکی از اولین نژادهای تریر بود. با وجود اینکه اکنون منقرض شده است، تصور می شود که اجداد تمام فال تریرهای مدرن، ولز تریر و ایردل تریر بوده است. این سگ بسیار کوچکتر از Otterhound مدرن و Airedales امروزی بود و وزن آن 20 پوند بود. متأسفانه، تا آنجایی که می‌توانیم با اصل و نسب Airedale پیش برویم، زیرا سایر تریرها که در رده‌های خونی Black و Tan و Otterhound ترکیب شده‌اند نامی ندارند.
اواسط دهه 1800: یک تریر کار
«پادشاه تریرها»
A Dales به دلیل اندازه بزرگ و تطبیق پذیری آنها به عنوان “پادشاه تریرها” شناخته شده است. ایردل همچنین بزرگترین نژاد تریر است. آنها حدود 22 تا 24 اینچ قد و 50 تا 80 پوند وزن دارند. جای تعجب نیست که این نژاد با نام مستعار سلطنتی نیز یکی از محبوب ترین نژادهای سگ در جهان است.
شکار غیرقانونی
به دلیل تطبیق پذیری Airedale، این نژاد برای شکارچیان غیرقانونی است که برای بازی هایی که توسط اشرف به استفاده از آن محدود شده بود به املاک ویکتوریا می رفتند، محبوبی را انتخاب می کردند. شکار غیرقانونی یک مشکل رایج در انگلستان دوره ویکتوریا بود، زیرا بسیاری از مردم در تلاش برای امرار معاش بودند. دولت سعی کرد شکار غیرقانونی را سرکوب کند، اما از آنجایی که روستاها بسیار بود، اجرای قانون مشکل بود. شکارچیان متخلف از اسلحه برای کشتن پرندگان، آهو و سایر حیوانات استفاده می‌کنند و مواد غذایی را به صورت غیرقانونی می‌فرستند. دولت برای کسب اطلاعات در مورد شکارچیان غیرقانونی جوایزی در نظر گرفت، اما گرفتن آنها مشکل بود.
در دهه 1800، شکار غیرقانونی یک جرم جدی در انگلستان بود. افرادی که حیوانات را شکار می کنند با مجازات های سختی مانند زندان یا جریمه روبرو می شوند. شکارچیان متخلف جزء به عنوان مجرم تلقی می شدند و در رسانه ها به شیوه های منفی به تصویر کشیده می شدند. با این حال، برخی از افراد استدلال می‌کنند که شکار غیرقانونی در واقع یک روش زندگی برای بسیاری از مردم روستایی انگلستان بوده و محکوم‌های شکار غیرقانونی بسیار سخت است.
شکار موش رودخانه
هوش، قدرت، قاطعیت و چابکی آن، آن را به سگی ایده آل برای این نوع شکار تبدیل کرده است. در دوران ویکتوریا، کارخانه و آسیاب شکار موش رودخانه ای را در روزهای شنبه سازماندهی می کردند. برای این مردان غیرمعمول نبودند که دستمزد یک را روی سگی که فکر می کردند سوراخ های موش را در ساحل رودخانه پیدا می کند، شرط بندی می کردند. زمانی که یک موش صحرایی موش را بیرون انداخت، سگ سرنشین خود را از طریق آب تعقیب می کرد تا زمانی که آرواره های خود را در اطراف جونده فراری ببندد. برنده شدن “پادشاه تریرها” در این رقابت معمولی بود که فقط به محبوبیت آنها به عنوان یک کارگر اضافه می شود.
اواخر دهه 1800: نمایشگاه‌های محلی و نامگذاری
در نهایت، ایردل نامی بود که برای این تریر محکم، به افتخار رودخانه پیچ در پیچ Aire و دره آن، به نام دیل، انتخاب شد. Airedale Terriers به طور رسمی در سال 1879 توسط علاقه مندان به نژاد نامگذاری شد و تا سال 1886، باشگاه Kennel در انگلستان این نام را تایید کرد.
اوایل قرن بیستم: سگ پلیس آلمان
در طول دهه 1890، آلمان در حال آزمایش یک سگ پلیس بود که اولین Airedale به آنجا وارد شد. آنها علاوه بر وفاداری و قابل اعتماد بودن، در مواقع لزوم شجاع و محافظ بودند. اندازه مناسب Airedales، کت مقاوم در برابر آب و هوا، و عالی بودن در ردیابی، آنها را برای کارهای پلیس ایده آل کرده است. در جریان شورش باکسرها در چین در سال 1900، از Airedaleهای آلمانی برای تامین امنیت، ارسال پیام و ارسال مهمات استفاده می شود. صحنه برای تبدیل شدن به ایردل به یک سگ نظامی بسیار ارزشمند در آلمان در طول جنگ جهانی اول آماده شد.
قبل از جنگ جهانی اول: پرورش “سگ های جنگی”
با نزدیک شدن به پایان دوران ویکتوریا، سرهنگ آدوین ریچاردسون به طور فزاینده ای به استفاده از سگ های جنگی یونانیان و رومیان باستان علاقه مند شد. در نتیجه، او در سطح بین المللی به دنبال تهیه سگ برای این منظور بود. او ترکیبی از نژادهای مختلف مانند کولی، بلادهاند و ایردلز را گرد هم آورد. این سگ ها به روسیه، ترکیه و هند فرستاده شدند.
با Airedales و دیگر نژادهای سگ گوسفند، ریچاردسون مدرسه سگ های جنگی بریتانیا را در سال 1910 راه اندازی کرد. سگ های ریچاردسون نقش مهمی در سنگرهای جنگ بزرگ بازی کردند. زمان لازم بود تا ارتش بریتانیا ارزش آنها را تشخیص دهد، اما آلمانی ها خیلی سریعتر به آن پی بردند.
1914–1918: جنگ بزرگ
Airedales در جنگ جهانی اول به عنوان سگ های نگهبان، پیک، بمب یاب و سگ هایی که به دنبال سربازان مجروح می گشتند، برترین سگ های نظامی بودند، اما بریتانیایی بومی آنها فورا کاربرد آنها را در زمان جنگ انجام ندادند. همراه با سایر نژادهای آلمانی مانند دوبرمن پینچر، ژرمن شپرد داگ و روتوایلر، ایردالز عمده‌ای در جستجوی جنگ‌های آلمانی است. داشتن یک نژاد بریتانیایی که به عنوان بهترین سگ جنگی آلمانی در نظر گرفته می شود، یک پیچ و تاب طعنه آمیز بود.
با این حال، سربازان بریتانیایی به زودی منابع شگفت انگیزی را که درست در زیر بینی خود قرار دادند، در طول جنگ کشف کردند. در پایان جنگ، بسیاری از ایردل ها در جنگ جهانی اول در سمت بریتانیا به جبهه فرستاده شدند و بیش از 2000 سگ از این سگ ها توسط سرهنگ ادوین ریچاردسون تهیه شد.
شجاعت در جنگ
محبوبیت پس از جنگ
داستانهایی درباره Airedales مانند جک توجه عموم را به خود جلب کرد و در نتیجه محبوبیت این نژاد بالا رفت. ایردل تریر توسط طبقه ثروتمندتری از صاحبان سگ مورد قدردانی قرار گرفت، از جمله مادلین آستور، شوهرش سرمایه دار آمریکایی جان جیکوب آستور چهارم، و ایردل “کیتی”، هر دو در تایتانیک کشته شدند.
تریر رئیس جمهور
Airedales متعلق به چهار رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا از جمله وارن هاردینگ بود. لیدی بوی، یک توله سگ 6 ماهه، توسط رئیس جمهور 29 پس از تحلیف خود در سال 1921 به خانه آورده شد. این تریر پوشش خبری در مطبوعات دریافت کرد و سنت مدرنی را ایجاد کرد که حیوانات خانگی اخبار کاخ سفید را پوشش می دهد. برای قدردانی از محبوبیت لیدی، هاردگین هزار مجسمه برنزی مینیاتوری از لیدی تولید کرد و آنها را بین حامیانش کرد. این مجسمه ها هنوز هم مورد توجه مجموعه داران یادگاری های سیاسی هستند.
نتیجه گیری
در پایان، Airedale در ابتدا به عنوان یک سگ شکاری و کار همه کاره پرورش داده شد، به یک سگ جنگی شجاع و رام نشدنی تبدیل شد و در نهایت به سگ منتخب افراد اجتماعی و رئیس جمهور تبدیل شد. جلسه، ایردل تریرها به دلیل ماهیت دوستانه، هوش و قدرتشان، انتخاب عالی برای یک حیوان خانگی خانگی هستند.
اگر علاقه مند به افزودن Airedale به خانواده خود هستید، حتماً تحقیق کنید و یک پرورش دهنده معتبر پیدا کنید تا مطمئن شوید که سگی سالم و اجتماعی به دست می آورید و آماده می شوید که سگ خود را ورزش کنید و آموزش زیادی بدهید.